CUMHURİYET KURULURKEN - YALNIZLIĞI HİÇ SEVMEZDİ, SEVMEDİ!..

“Yalnızlığın en kötüsü, seni anlamayanların arasında kalmaktır”
Mustafa Kemal sofrasını zaman zaman anlattık. Mustafa Kemal, yalnızlığı sevmeyen
biriydi.
O sofralarda, hep çok insanla, hem de seçilmiş, nitelikli insanlarla olmayı severdi.
Yine bir akşam köşkte yalnız kalmıştı.
Şöyle diyordu belki de…
Dirim kısaydı. O yapayalnızlığın içindeydi. Böyle durumlarda şiirlere sarılıyordu. Aklına,
zamanla ezberlediği şu Fransız şairinden çevirdiği mısralar geliyordu:
“Dirim kısadır, biraz düş,
Biraz aşk ve sonra Allahaısmarladık!”
Bir başka anımsadığı şiirse;
“Dirim boştur,
Biraz kin,
Biraz umut,
Ve Allahaısmarladık!”
Böyle düşüncelere daldığı bir akşam, çevresini bomboş buldu. Kılıç Ali ve öteki değerli
arkadaşları da yoktu.
Bir tuhaf boşluk vardı köşkte.
Onların eğlenceye gittiğini anladı. Yanına köpeği Foks’u da alarak arabaya atladığı gibi
dışarı fırladı.
Köpek ondan önce gitmişti yaren meclisine. Çünkü orada bulunanların hepsini
tanıyordu kokularından! O’nun geldiğini görenler, öncelikle Kılıç Ali ayağa fırladı. Paşa
gülümseyerek onlara şöyle dedi:
-Bravo size. Beni Dolmabahçe’ye tıktınız, siz buruda eğlencede. Gördünüz mü? Nasıl
bastırıyorum?Bu şakadan sonra. Paşa bir kez daha” Küçük İnsan” sofrasına oturup, gerçek
mutluluğu yaşamaya başlamıştı, her zamanki gibi
Ama Paşa ilk geldiğindeki, söylediği sözü, biraz çakır keyif olduğunda tekrarladı:
-Nasıl bastırdım ama!

Okunma Sayısı: 148