A D I M ... A D I M .. D A T Ç A ..

Her iki ır­kın­da güzel ta­raf­la­rı­nı almış olan bi­ri­cik ar­ka­da­şım ,can dos­tum Türk -İsveç kar­ma­sı Sara Esin, elim­den tut­muş, beni ka­ya­dan ka­ya­ya sek­ti­re­rek Sa­ra­mat (Sarı Ahmet) da­ğı­nın do­ruk­la­rı­na doğru adeta sü­rük­lü­yor­du..
Do­ruk­la­ra doğru her adım atı­şı­mız­da­.. Köy mü .. Ka­sa­ba mı.. Şehir mi ? ol­du­ğu­na bir türlü karar ve­re­me­di­ği­miz al­tı­mı­za se­ri­len Datça bi­na­lar kaosu ka­rın­ca yu­va­la­rı gibi kü­çü­lü­yor.. Gö­zü­müz­de­ki ve gön­lü­müz­de­ki D a t ç a ha­ya­li ile çe­li­şi­yor­du..
Emi­nim ki...?Ka­rın­ca yu­va­la­rı bile..?Bu gör­dü­ğü­müz plan­sız prog­ram­sız kar­ma­şa­dan daha derli,?top­luy­du..
Sa­ra­mat da­ğı­nın do­ruk­la­rın­da do­la­nır­ken, dağın de­rin­lik­le­rin­de gör­dü­ğü­müz Datça tür­kü­le­ri­mi­ze konu olan K a r g ı - D e r e s i man­za­ra­sı daha içler acı­sıy­dı...
Kim nasıl ve neden izin ver­miş­se...?Taş ocağı mıdır..? Kum ocağı mıdır..? Her ne halt ise.. Kargı de­re­si­nin böğ­rü­ne han­çer gibi sap­lan­mış­tı..
Hatta ve hatta..?Saplan­mak­la kal­ma­mış.. Sı­ra­cık, pa­la­mut­luk, hatta kargı ko­yu­nu Eski Datça ma­hal­le­si­ne bağ­la­yan bin­ler­ce yıl­lık antik yol üze­rin­de­ki o gü­ze­lim taş­lar­la dö­şe­li d ö ş e m e yo­lu­nu hak­kın rah­me­ti­ne ka­vuş­tur­muş­tu..(!)
V e  d e ..
Hak ve öz­gür­lük­le­rin had saf­ha­da ol­du­ğu iddia edi­len Dat­ça­mız'­da.. Bu taş oca­ğın­dan sı­ra­cık, pa­la­mut­luk, gı­zı­lo­va ta­raf­la­rı­na geç­mek is­te­yen va­tan­daş­la­rı kö­pek­ler ko­va­lı­yor­du...
Bu­ra­sı sa­hip­siz.. Kim­se­siz..?Yetim.. Öksüz.. D a t ç a y d ı ..
Ve  de..
Dat­ça­lı kendi ta­ri­hi­ne, kendi kül­tü­rü­ne, kendi do­ğa­sı­na, kendi de­ğer­le­ri­ne sahip çı­ka­mı­yor­du..
Çünkü D a t ç a l ı ru­hu­muz ölmüş..? Ruh­suz be­de­ni­miz or­ta­lık­lar­da do­la­şı­yor­du... (sü­recek)

Okunma Sayısı: 302