ADIM ADIM.. D A T Ç A

Ca­nı­mı­zı di­şi­mi­ze, ka­nı­mı­zı işi­mi­ze ta­ka­rak bir­lik­te Datça Ya­rı­ma­da­sı­nı adım adım adım­la­dı­ğı­mız, karış karış ar­şın­la­dı­ğı­mız can yol­da­şım, sır­da­şım, ka­fa­da­şım, be­la­lım S a r a - E s i n , kuş uçmaz ker­van geç­mez bir yer­ler­de en so­nun­da ara­dı­ğı tahtı bul­muş
T a h t ı n a - k u r u l m u ş
Kra­li­çe­li­ği­ni ilan et­miş­ti.. ..
O ku­rul­du­ğu tahtı, kuru pa­la­mut ağacı ki..
Bir za­man­lar Datça Ya­rı­ma­da­sı­nın sim­ge­si olmuş..
Datça in­sa­nı­nın kar­nı­nı do­yur­muş­tu..
Açlık kıt­lık yıl­la­rın­da Dat­ça­lı
Pa­la­mut ağa­cı­nın pelit denen mey­ve­siy­le
Ek­me­ği­ni yo­ğur­muş­tu..
O pa­la­mut ağacı ki..
Pür­çü­ğün­de ta­şı­dı­ğı T a n e n denen mad­de­siy­le
de­ri­le­ri ta­bak­la­mış..
ya­ra­la­ra mer­hem ol­muş­tu..
O Datça in­sa­nı ki..
ken­di­si­ne bir za­man­lar hayat veren
Pa­la­mut ağa­cı­nı unut­ma­mış...
Unu­tul­ma­ya yüz tut­muş..
tür­kü­le­rin­de ya­şatmış­tı..
D A T Ç A - T Ü R K Ü S Ü ,..
Pa­la­mu­dun se­ri­ni
Yüm­se­ğe kur evimi
On be­şin­de dü­şür­düm
A gız sana se­vi­mi..
x x x x
Dam ba­şı­na ip ger­dim..
İpe bü­rüm­cük ser­dim..
Ben gah­pe­nin gı­zı­nı..
Can­dan yü­rek­ten sev­dim..
Dat­ça­lı sev­di­mi ..
C a n d a n
y ü r e k t e n
s e v e r ..

Okunma Sayısı: 165