CAN BABA VE TÜR­KÜ­NÜN ÖY­KÜ­SÜ

1998 yılı son­la­rıy­dı. Can baba (Yücel)has­tay­dı.
Yağ­mur­lu bir kış günü Eski Datça ma­hal­le­sin­de Orhan abi­nin orada bu­luş­muş­tuk. Ben her za­man­ki gibi ra­kı­yı sö­mü­rü­yor, malı gö­tü­rü­yor­dum. Can baba in­ce­den in­ce­den şa­ra­bı­na ta­kı­lı­yor­du.
Ma­sa­mız ka­la­ba­lık­tı. Kar­şı­lık­lı otur­muş,, ba­kı­şa­rak ko­nu­şu­yor­duk.
Yüz ifa­de­sin­den belli ki ; acı çe­ki­yor, et­ra­fı­na his­set­tir­me­me­ye alı­şı­yor­du..
Yavan ko­nuş­ma­lar­dan ,ilkel esp­ri­ler­den sı­kıl­mış­tı..
Bir ara yine göz gözü gel­dik.
--Ha­di sazı eline al.. İnce­den tın­gır­dat" dedi.
De­di­ği­ni yap­tım ve baş­la­dım tın­gır­dat­ma­ya..
"A m a n D o k t o r- D e r d i m e - b i r- ç a r e .."
Hasta ol­du­ğu­nu unut­muş­tum..
Bir­den bire ayağa kalk­tı..?Sa­zı­mın sa­pı­nı ya­ka­la­dı..
"D u r " dedi..?Ce­bin­den kalem çı­kar­dı..?Peçe­te­ye ge­li­şi güzel yaz­ma­ya baş­la­dı..
"AMAN DOK­TOR..
DERDİME YOK MU ÇARE..
VAR BE DOK­TOR..(!)
YA­ŞA­MI ÖLESİYE SEV­MEK..
Pe­çe­te­yi dörde kat­la­yıp bana uzat­tı..
--Al bu sende kal­sın. ha­tı­ram olsun..?Ha­yat­ta böyle bir şey işte.. Bu gün varız ...?yarın yokuz..
Ga­li­ba öle­ce­ği­ni his­set­miş­ti rah­met­li..
01.12. 2022 -Y.?Ziya Özalp

Okunma Sayısı: 229