Datça Kazan Betçe Kepçe ÇOK ASABİ BİR ANI...

İşte tam böyle masum yüzlü, mah­zun ba­kış­lı bir ka­dın­ca­ğız­dı. Belli ki Muğla'nın üst ta­raf­la­rın­da­ki mer­ke­ze yakın dağ­lık bir köy­den­di. Bir öğle vakti, hafif yağ­mur­lu bir ha­va­da, Muğla'da Çınar Lo­kan­ta­sı'nın hemen önün­de­ki çı­na­rın al­tın­da, önün­de man­tar se­pe­ti, ilik­le­ri­ne kadar ıs­lan­mış, tas­ta­mam böy­le­ce­ne otur­muş, Man­tar­la­rı­nı Çın­tar­la­rı­nı ,sat­ma­ya ça­lı­şı­yor­du. Yıl 1967 veya 1968 idi. Ben, Muğla Tur­gut Reis Li­se­si 1. sınıf öğ­ren­ci­siy­dim. Gün­ler­den ga­li­ba Cu­mar­te­si’ydi. Muğla so­kak­la­rı­nı aylak aylak ar­şın­lı­yor­dum. O za­man­lar Muğla mer­kez aras­ta­da­ki Yağ­cı­lar Hanı, biz Dat­ça­lı­la­rın vaz­ge­çil­mez me­ka­nıy­dı. Çınar Lo­kan­ta­sı da Yağ­cı­lar Hanı'nın hemen ya­nın­day­dı. O yıl­lar­da bir bok, hatta iki-üç bok zan­net­ti­ği­miz sa­nat­çı ta­ife­sin­den Adnan Şen­ses'in o gece Zey­bek Si­ne­ma­sı'nda kon­se­ri vardı. Ve de... Adnan Şen­ses, bir öğle vakti, önün­de rakı ka­de­hi Çınar Lo­kan­ta­sı'nda dem­le­ni­yor­du. Biz de me­rak­lı ba­kış­lar­la, hay­ran hay­ran dı­şa­rı­dan iz­li­yor­duk bu müp­te­ze­li. Hiç ama hiç unu­ta­mı­yo­rum... İşte aynen böyle bir köylü ka­dın­ca­ğız; o yağ­mur­lu ha­va­da, çı­na­rın göv­de­si­ni ken­di­ne siper etmiş, ıslak ıslak, tit­rek tit­rek se­pe­tin­de­ki man­tar­la­rı ses­siz­ce sat­ma­ya ça­lı­şı­yor­du. Sa­nat­çı bo­zun­tu­su, elin­de rakı ka­de­hi, hain hain gü­le­rek lo­kan­ta­dan çıktı. Ka­dın­ca­ğı­zın önüne di­kil­di. Yü­zün­de ha­in­ce alay­lı bir te­bes­süm...
"Bu man­tar­la­rın hepsi kaça?" dedi. Ka­dın­ca­ğız man­tar­la­rın hep­si­ni sa­ta­ca­ğı se­vin­ci ve he­ye­ca­nıy­la tit­rek tit­rek bir fiyat söy­le­di. Bu sa­nat­çı bo­zun­tu­su, ken­di­si­ni hay­ran­lık­la sey­ret­mek­te olan biz­le­re göz kır­pa­rak ve yine hain hain, alay­lı alay­lı gü­le­rek ne yaptı bi­li­yor mu­su­nuz?
"Senin man­tar­la­rın ze­hir­li­dir, almam!" dedi ve yine hain hain gü­le­rek lo­kan­ta­ya girdi. Ka­dın­ca­ğı­zın kı­rıl­gan ha­li­ni bir gö­re­cek­ti­niz... Buluğ ça­ğı­nın ver­di­ği bir asa­bi­yet­le;

"Allah be­la­nı ver­sin!" diye ba­ğır­dım ar­ka­sın­dan. Hiç ama hiç unu­ta­mı­yo­rum... Ka­dın­ca­ğı­zın yü­zün­de­ki ma­sum­ca kı­rıl­gan ifa­de­yi ve sa­nat­çı bo­zun­tu­su­nun ha­in­ce gü­lü­şü­nü. Ne zaman Muğla'ya git­sem, ora­lar­dan geç­sem... Gö­züm­de tap­ta­ze can­la­nır her şey. 22-05-2024

Okunma Sayısı: 277