GEÇMİŞ ZAMAN OLUR Kİ..

İzmir Meyhaneleri - 1960lı yılların başları...
Datça eşrafı, Tüccarı, esnafı  İzmir'de keyifte...
Soldan sağa:
1-Lütfi Özalp (Rahmetli babam-Reşadiye)
2-Mustafa Eser amcamız (Karaköy)
3-Durmuş Akdeniz dedemiz(Eski Datça)
4-Naci Akkaraca abimiz (Eski Datça)
5-Mustafa Kaya amcamız (Eski Datça)
6-Nail Özerim amcamız (Eski Datça-Belediye başkanlarından)
Allah hepsine gani gani rahmet eylesin..
Hepsi biraz daha kafaları tütsüledikten sonra  İzmir Pavyonlarına dalacaklar...Belki de  Tepecikteki umum - hane' de volta atacaklar..
Birbirlerine  “Aman hanımlar duymasın” diye sıkı sıkı tembih ederek..
Keyifleri bol olsun rahmetlilerin..
Bakmayın siz Datça erkeğinin düğünlerde içip içip afrasına tafrasına, narasına..
Datça' da  gizli gizli değil, resmen ve aleni “hatun hakimiyeti “hakimdir..
Analarımız, bacılarımız  tarlada da, sokakta da, yatakta da, düğünde de dernekte de, erkeğinin yanındadır.. Sık sık balık avlamak ve lodosçuluk yapmak için gittiğim Karaköy- Körmen (Körler ülkesi-kabristan) sahillerinde tarlada aslanlar gibi çalışan, traktör, kamyonet süren, kaçarı-göçeri olmayan, kendine güveni sonsuz analarımızı bacılarımızı gördükçe..
Körmen sahillerinin oksijen yüklü havasını  sonuna kadar ciğerlerime çekerek göğüs kafesimi kabartıyor..
“Ne mutlu bana ki..
 Sonradan görme değil..
 Doğma büyüme Datçalıyım..
Sonsuz özgürlüklerin
Ortasındayım“
diyerek keyifli bir Datça türküsü tutturuyor..
Körmen sahillerinde..
Atlar gibi kişniyor..
Eşekler gibi tepiniyorum..
Ne mutlu bene...

Okunma Sayısı: 823