İnsan Öz Benliğini Nasıl Unutur? (3)

Onlar İLAHİ mesajı hiç hatırlamadılar. Oysa ONUN, üzerinde düşünülmesi ve öğüt alınması için indirildiğini bilselerdi (Sad 20). Onlar boş zamanlarının nasıl değerlendirileceğini unuttular, gündüzlerini kahve köşelerinde gecelerini poker partilerinde geçirenler, sokaklarda saatlerce köpeklerini dolaştıranlar kedi ve köpekleri ile avunmayı, torunlarına bakmaya yeğleyenler, memeden çıkan sütün yeniden memeye girmeyeceği gibi giden zamanın da geri gelmeyeceğini anlamadılar, neden? Çünkü ALLAH onlara kendi öz benliklerini unutturdu da ondan. Zira onlar kendilerini unutmakla kalmamış, kendilerini YARATAN, mülkün gerçek sahibini istediğini istediğinden alıp istediğine veren istediğini yüceltip, istediğini rezil eden Âlemlerin RABBİ’ni unutmuşlardı. (Al-i İmran 26) Unuttular! Ölümden sonra yeniden diriltilip hesaba çekilecekleri gerçeğini unuttular. Belki de bu konuyu hayatları boyunca akıllarına getirmediler. Kıyamet olayını, o büyük dehşetli günü, kimsenin birbirine fayda sağlayamayacağı günü ki, o gün kişinin kardeşinden,  annesinden, babasından, eşinden ve çocuğundan kaçtığı (Abese 34-35-36) o muazzam günü unuttular. Evet, hiçbir şekilde fidyenin kabul edilmediği, kardeşin verilmek istendiği, evladın ve eşin verilmek istendiği, kimsenin şefaat etme gücünün olmadığı muhteşem günü unuttular (Mearic  11-12-13-14).
Onlara bakın daha neler unutturuldu. İhtiyarlığın ve hastalığın, insan hayatının inkâr edilemez bir gerçeği olduğunu unuttular. Yüzlerinde çıkan bir sivilceden dolayı doktor doktor dolaştılar, mal varlıklarının… büyük bir bölümünü gözlerini kırpmadan estetik cerrahlara ödediler. Sevgi ve merhametlerini bir yetim ve öksüz üzerinde yoğunlaştırmadılar da ölümlerinden sonra mallarının kedilerine veya köpeklerine bırakılması konusunda vasiyette bulundular. Onlar kendilerini unuttular da KUR’AN’ın ifadesiyle ömrün en rezil dönemi olan ihtiyarlıklarını (Nahl 70) işitmedeki noksanlıklarını, görmedeki bozukluklarını, eskisi gibi yürüyemediklerini, merdiven basamaklarını çıkamadıklarını, akıllarına musallat olan unutma hastalığını unuttular. Neden? Çünkü ALLAH onlara kendilerini unutturmuştu. Oysa hastalıklarında Peygamber ifadesiyle günahlarına kefaret olacağını bilselerdi, belki de bütün hastalıkların kendilerinde toplanmasını isteyeceklerdi. RABBİ’nin, melekleri bile ona secde ettirecek kadar aziz bir varlık olduğunu unuttular. (Bakara 34) RAB’ları da onları unutmaya ve unutulmaya mahkûm etti.
Yazımızı burada naçiz bir beyitimiz ve duamız ile bitirelim:
Ye, iç, yat, kalk, gez, eğlen, bu mu dersin yaşamak?
Azıcık da ne olur, RABBİNE yap kaçamak…
Yüce RABBİMİZ! Bizleri katında seni unutulanlardan ve senin tarafından unutulanlardan eyleme. Zira sen unutulmaktan münezzehsin, dualarımızı kabul et. Rahmetini, merhametini bizlerden esirgeme. Bizleri göz açıp kapayıncaya kadar da olsa nefsimizle baş başa bırakma. Dualarımızı kabul edecek ancak  SENSİN, dualarımızı kabul eyle YARAB. Âmin.
 

Okunma Sayısı: 143