KURTULUŞTAN KURULUŞA (13) "ANA EVİ GİBİ RAHAT YER VAR MI?”

 

 

Akaretler'deki 76 numaralı evin önüne geldiklerinde,çizmelerindeki Trablus tozları hala duruyordu. Yorgundu, bitkindi. Yanındaki dostları da…

Kız kardeşi Makbule Hanım, sevinç çığlığı atarak Mustafa Kemal'in boynuna sarıldı. 

Mustafa Kemal;

-Nasılsın Makbuş(Böyle seslenirdi) Annem iyi mi?

Yukarıdan Zübeyde Hanım'ın sesi geldi.

-Hoş geldin Mustafacığım!

Her şeyi unutmuştu. Koşar adımlarla, merdivenleri  ikişer üçer aşarak, annesinin merdiven başında açılmış kollarına atladı. 

Zübeyde Hanım, sevinçten, ağlamaklı gözleri ile oğlunu bağrına bastı. Sonra kokladı,sevinç gözyaşları aynı zamanda Mustafa Kemal'in yanaklarını ıslatıyordu. 

Zübeyde Hanım, kendine geldiğinde;

-Ne kötü zamandayız Mustafacık.Seni  Allah bir kez daha sağ salim gönderdi bana.  Seni hiçbir yere bırakmam artık!

Her ananın düşündüğü gibi düşünüyordu. Ama Mustafa Kemal öyle miydi?

Mustafa kemal, daha çizmelerini bile çıkarmamıştı. 

Üstünü başını çıkarıp, önce banyoya girip, Arap çöllerinin kirlerinden arınmak istiyordu. Ateşi ve ihanetleri nasıl temizlerdi.

Banyodan çıktıktan sonra Annesinin dizine bir bebek gibi yattı. Zübeyde Hanım'ın  dizlerine yatınca şunları söyledi:

-Oh! Dedi, Ana evi de ne rahat yermiş. Ama anneciğim ,Ana vatanın rahatı kaçtı.