NEM KALDI

Bu Datça ya­rı­ma­da­sın­da kaç bin yıl­dır ya­şa­yıp du­ru­yo­ruz. Kim­ler geldi, kim­ler gelip geçti.?Kim­ler ne ge­tir­di ,kim­ler ne gö­tür­dü. Kim­ler ne ge­ti­ri­yor, kim­ler ne ge­ti­ri­yor.? Kesin bilen varsa , beri gel­sin.

Kim­se­le­ri yar­gı­la­mak, suçlu ara­mak gibi bir çaba için­de de­ği­lim. Evet biz in­san­lar ola­rak bu dün­ya­ya ge­le­liden beri (böyle ina­nan­lar için) ayak bas­tı­ğı­mız her nok­ta­yı ber­bat et­mek­ten başka bir halt et­me­mi­şiz /et­me­mek­te­yiz. Ben bugün siz­ler­le ya­rı­ma­da­nın se­si­ni çı­ka­ra­ma­dı­ğı ancak çe­şit­li yol­lar­la neyim kaldı de­yi­şi­ni ,ak­lı­mın yet­ti­ği öl­çü­de, ifade et­me­ye ça­lı­şa­ca­ğım.
Hani o ünlü tür­kü­müz olan : NEM KALDI DEYİŞİ / TÜR­KÜ­SÜ GİBİ...
Hani bir za­man­lar ,pa­la­mut /har­nup /incir ağaç­la­rı­nın, çam ağaç­la­rı­nın, üzüm bağ­la­rı­nın ,hatta Zey­tin/Badem ağaç­la­rı­nın ege­men ol­du­ğu doğa ör­tü­sün­den ne kaldı...?
Pa­la­mut/Har­nup Çam ve diğer ma­ki­lik yeşil yor­ga­nı yok ede­rek bir dönem , TÜTÜN üre­ti­mi ile tüm Arı­la­rın yaşam alan­la­rın­dan ne kaldı.

Sanki bu ya­rı­ma­da­nın tüm sa­hil­le­ri yal­nız bi­zim­miş gibi, Ma­ri­na de­di­ği­miz ucube ya­pı­lar­la ,ilçe mer­ke­zi­ne aç­tı­ğı­mız TAŞ Ocağı ile ezip yok et­ti­ği­miz Topan Ada­dan ve onun ya­nın­da­ki o beyaz kumlu kü­çü­cük sa­hil­den (sedir Adası mi­sa­li) ne kaldı.
Ya­pı­laş­ma, tu­rizm ,kal­kın­ma ,be­ton­laş­ma bir şey­le­re ben­ze­me­yen imar uy­gu­la­ma­la­rı ile ya­rı­ma­da­nın doğal ya­pı­sın­dan ne kaldı.
Evet bel­ki ­de şu son elli yılda ; ku­rut­tu­ğu­muz su kay­nak­la­rı, (hatta ku­rut­mak­ta­yız) tarla açma ,ya­pı­laş­ma hır­sı­mız mül­ki­yet ego­mu­zu ve ya­pı­laş­ma hırsı ile kel ta­vu­ğu dön­dür­dü­ğü­müz ya­maç­lar kaldı.

Bu arada şim­di­lik yer­le­şim yer­le­ri­ne uzak­lı­ğı ne­de­ni ile ya­kı­la­ma­yan bir avuç ÇAM ağacı ile atı­lan çöp yı­ğın­la­rı ile, bu arada el­bet­te yakın bir süre sonra yı­kı­lıp tek­rar ya­pa­ca­ğı­mız beton di­kit­le­ri­miz kal­mak­ta.
Datça'nın kuru lafı ise anı­lar­da ya­şa­mak­ta. !!!!!!
Sağ­lı­cak­la...

Okunma Sayısı: 308