SEVDİN SAN­MIŞ­TIM

Meç­hul Sev­gi­li­ye…
Nasıl gir­din­se, öy­le­ce ses­siz­ce çı­ka­cak­sın ha­ya­tım­dan bir gün. Sus­kun­lu­ğun bu
an­la­ma mı ge­li­yor, olum­suz da olsa bir yanıt ver­me­men... Ya da umut­lan­ma­lı mıyım buna, ses­siz­li­ği­ne, bi­le­mi­yo­rum. Ka­rar­sız­lı­ğı­na mı işa­ret böyle dav­ran­man?
Yoksa yanıt ver­me­ye bile değ­me­di­ği­mi mi dü­şü­nü­yor­sun… Her kar­şı­laş­tı­ğı­mız­da göz­le­ri­ni göz­le­rim­den ka­çır­ma­na bir anlam ve­re­mi­yo­rum… Ses­siz­li­ğin beni umut­suz­lu­ğa sü­rük­lü­yor… Her geçen an, bir par­ça­nı alıp gö­tü­rü­yor ben­den eri­şil­me­ze… Ve bir gün tüm­den çı­kar­san dün­yam­dan… Ben seni hep son günkü ha­lin­le anım­sa­ya­ca­ğım.
Senin en güzel halin neydi diye dü­şü­nü­yo­rum. Ve içim­den bir ses gün­ler ön­ce­si­ne gö­tü­rü­yor beni. ​Bana gel­di­ğin ıslak sa­bah­la­rı, bir ürkek cey­lan gibi kol­la­rı­ma atıl­dı­ğın sa­bah­la­rı anım­sı­yo­rum ... Du­da­ğın­da­ki to­mur­cu­ğu öz­lü­yo­rum en çok…
Gü­lün­ce göz­le­rin­de açan gül­le­r… Seni her du­rum­da içim­de his­se­de­bi­li­yo­rum.
İşte, ge­ce­ler boyu çe­kil­mez yal­nız­lı­ğı­mın tek güzel yanı bu. Sen ne kadar an­la­ya­bi­lir­sin? Bi­le­mi­yo­rum… Ama benim gibi, her şey­den ve her­kes­ten uzak bir ha­ya­tın ol­say­dı bunun ne demek ol­du­ğu­nu belki o zaman an­lar­dın. Bir za­man­lar benim mül­te­ci ha­ya­tı ya­şa­dı­ğım yer­de­sin şimdi… Ya­şa­mı­mı­zın ilk ke­siş­ti­ği yerde…Seni ilk öp­tü­ğüm…Bir bütün olup bir­bi­ri­miz ta­mam­la­dı­ğı­mız yer­de­sin şimdi… Nasıl da şef­kat­li dav­ran­mış­tın bana ağ­rı­la­rım ar­tı­ğın­da…Yıl­lar­dır öz­le­mi­ni çek­ti­ğim şef­ka­ti gös­ter­miş­tin bana…An­sı­zın çıkıp gel­me­siy­din yıl­lar ön­ce­sin­den has­ret­le bek­le­nen sev­gi­li­nin…Aynı odada, seni düş­le­di­ğim ya­tak­ta­sın, sen­siz geç­me­yen, has­ret­ler di­ze­le­di­ğim ge­ce­ler­den ge­çi­yor­sun şimdi…
Aynı ay­na­da saç­la­rı­nı ta­rı­yor­sun, aynı pen­ce­re­den ba­kı­yor­sun…Şimdi yine se­nin­le yal­nı­zım , gece er­te­si güne yol alı­yor…Fer­hat göçer söy­lü­yor. “Bana ne ge­le­cek­se dün­ya­nın sonu, bi­te­cek­se bit­sin bu hayat yolu…”Gün­ler öte­sin­den ge­li­yor yü­re­ği­min sesi olmuş söz­ler...
Bi­li­yo­rum seni de uyku tut­ma­mış­tır…Ya­şa­dı­ğın zor­luk­la­rı, acı­la­rı­nı ve ça­re­siz­li­ği­ni yü­re­ği­min de­rin­lik­le­rin­de his­se­di­yo­rum, ina­na­maz olsan da… Seni kav­ra­ya­ma­ya­ca­ğın kadar, hiç kim­se­nin
se­ve­me­ye­ce­ği kadar çıl­gın­ca se­vi­yo­rum... Şimdi, şu an ya­tı­yor­sun­dur. Bir si­ga­ra yak­mış
ya­ta­ğı­nın ucun­da ya­şa­dık­la­rı­nı ve benim sana söy­le­dik­le­ri­mi ve hatta be­nim­le ya­şa­dık­la­rı­nın bir hata ol­du­ğu­nu dü­şü­nü­yor­sun­dur. Ka­na­yan ya­ra­yım senin için bi­li­yo­rum. Bir hata.
Bir yan­lış. Oysa sa­de­ce sev­miş­tim seni. Hala ak­lım­dan çık­mı­yor­sun.
İlk sev­di­ğim de­ğil­din belki, ama son ola­cak­sın inan­man zor olsa da… Seni asla unut­ma­ya­ca­ğım. Dün­ya­da ol­du­ğu­mu unut­san bile, ben yine bı­rak­tı­ğın yerde
ola­ca­ğım, sana olan son­suz sev­gim­le... Bir lamba var bi­li­yor musun, ölgün
ışık­lı sokak lam­ba­sı... Dönüş yo­lu­muz­da, al­tın­da dol­muş bek­le­di­ği­miz bir gece ya­rı­sı, çıl­gın­lı­ğın tam or­ta­sın­da ol­du­ğu­muz sa­at­ler­de, o lam­ba­nın al­tın­dan her ge­çiş­te yü­re­ğim ka­nı­yor ye­ni­den ye­ni­den… Si­tem­le­ri­ni anım­sa­dık­ça…
Beni, usuma gel­me­yen çıl­gın­lı­ğa zor­la­dı­ğın park­ta­ki ke­sil­miş ağa­cın çev­re­sin­de oy­na­yan mutlu ço­cuk­la­ra bakıp seni ya­şa­ya­ca­ğım. Gü­lüm­se­ye­rek anım­sa­ya­ca­ğım o ge­ce­yi…

Okunma Sayısı: 3514