GÖREV VE SORUMLULUK - ONUR VE İNTİHAR

  Geçen hafta te­le­viz­yon­da spi­ker; Or­han­ga­zi-İzmir Oto­yo­lu Pro­je­si'nin İzmit Kör­fe­zi'nde ya­pı­lan Kör­fez Geçiş Köp­rü­sü in­şa­atın­da, köp­rü­nün iki yaka ara­sı­na ge­ri­len ha­la­tın kop­ma­sın­dan ken­di­si­ni so­rum­lu tutan mü­hen­dis'in, bilek ve bo­ğa­zı­nı ke­se­rek in­ti­har et­ti­ği ha­be­ri­ni ve­ri­yor­du. İlk anda: in­ti­har eden ki­şi­nin kim? ol­du­ğu­nu du­ya­ma­dı­ğım için büyük bir şaş­kın­lık ya­şa­dım. Gö­re­vi­nin ge­rek­le­ri­ni ye­ri­ne ge­tir­me­di­ği­ni dü­şü­ne­rek vic­da­nı ile he­sap­la­şan ve olu­şan ka­za­da ken­di­si­nin so­rum­lu ol­du­ğu ka­na­ati­ne ula­şan ve bu utan­cı ta­şı­ya­ma­ya­ca­ğı­nı dü­şü­ne­rek ca­nı­na kı­ya­cak kadar onu­ru­na düş­kün kişi kim ola­bi­lir­di? Kaldı ki! olu­şan ka­za­da her­han­gi bir ya­ra­lan­ma veya ölüm olayı yok­ken ve böyle büyük pro­je­le­rin, muh­te­mel ka­za­la­ra karşı si­gor­ta­lan­ma­sı ne­de­niy­le mali ka­yıp­la­rın da kar­şı­la­na­ca­ğı­nı dü­şü­nür­sek.

   Ha­ber­de; bi­lek­le­ri­ni ve bo­ğa­zı­nı maket bı­ça­ğıy­la ke­se­rek ya­şa­mı­na son veren mü­hen­di­sin, bı­rak­tı­ğı notta, ha­la­tın kop­ma­sın­dan ken­di­si­ni so­rum­lu tut­tu­ğu için ya­şa­mı­na son ver­di­ği­ni ve ce­se­din, Ya­lo­va'nın Al­tı­no­va İlçesi'ndeki me­zar­lık gi­ri­şin­de okula giden öğ­ren­ci­ler ta­ra­fın­dan bu­lun­du­ğu­nu be­lir­ti­li­yor­du.Böyle bir dav­ra­nı­şı, nasıl bir insan yap­ma­ya ce­sa­ret gös­te­re­bi­lir­di? Ak­lı­mı ve ha­fı­za­mı zor­lu­yor ve bunu bir şe­kil­de kabul ede­mi­yor­dum. Çünkü: geç­miş otuz-kırk yıl ön­ce­sin­den bu­gü­ne kadar, ül­ke­miz ge­ne­lin­de, bir­den fazla ki­şi­nin ölü­mü­ne ve yüz­bin­ler­ce lira za­ra­ra neden olan on­lar­ca büyük ka­za­nın ya­şan­dı­ğı­nı dün gibi ha­tır­lı­yo­rum. 

    Ama hiç bi­rin­de, gö­re­vi­ni ihmal eden yet­ki­li ki­şi­le­rin, vic­da­ni so­rum­lu­luk duy­gu­su ile ha­re­ket ede­rek ken­di­le­ri­ni yar­gı­la­yıp ar­dın­dan in­ti­ha­ra kal­kış­tık­la­rı­nı ne gör­düm ne de duy­dum. Bil­di­ğim ve duy­du­ğum tek şey; böyle du­rum­lar­da yet­ki­li ve so­rum­lu ki­şi­le­rin, ka­ba­hat ve so­rum­lu­lu­luk­la­rı­nı üst­len­mek ye­ri­ne, bu ce­sa­re­ti gös­ter­mek­te acze düş­tük­le­ri, suç­la­rı­nı, il­gi­siz ve suç­suz ki­şi­le­rin veya kul­la­nı­lan mal­ze­me­le­rin üs­tü­ne at­ma­ya ça­lış­tık­la­rı idi.​Ertesi gün ga­ze­te ha­ber­le­rin­de ger­çe­ği öğ­ren­dim. İnti­har eden, 51 ya­şın­da­ki Japon mü­hen­dis Kishi Ryo­ic­hi idi. Şa­şır­ma­dım ama, saygı dolu bir üzün­tü duy­dum.

    Genç­lik yıl­la­rı­mız­da ja­pon­la­rı, özel­lik­le II.Dünya Sa­va­şı'nı konu alan fi­lim­le­ri iz­le­ye­rek ta­nı­ma­ya baş­la­dık. “Ka­mi­ka­ze” ola­rak ta­nım­la­nan in­ti­har uçuş­la­rı­nı, esir düş­me­nin veya Kobe dep­re­mi son­ra­sı ver­di­ği ona­rım sö­zü­nü ye­ri­ne ge­ti­re­me­me­nin veya ba­şa­rı­sız­lık­la­rı­nın utan­cı­nı ya­şa­ma­mak için, değer ver­dik­le­ri ONUR­LA­RI­NI ko­ru­mak ama­cıy­la, kendi ge­le­nek­le­ri olan bir yön­tem­le “ Ha­ra­ki­ri” ya­pa­rak can­la­rı­na kıy­dık­la­rı­nı öğ­ren­dik ve hay­ran­lık duy­duk.

    Bu olay; bir ha­la­tın kop­ma­sı ola­rak gö­rün­se de, ja­pon­la­rın görev ve so­rum­lu­luk an­la­yış­la­rı, ah­la­ki değer yar­gı­la­rı ve her­şey­den üstün tut­tuk­la­rı ve can­la­rı pa­ha­sı­na ko­ru­ma­ya ça­lış­tık­la­rı ONUR­LA­RI açı­sın­dan de­ğer­len­dir­di­ği­miz­de Japon mü­hen­di­sin bu yolu seç­me­si­ni, ah­la­ki değer yar­gı­la­rı­nı öğ­ren­di­ği­miz için gayet iyi an­lı­yo­rum ve derin bir üzün­tü du­yu­yo­rum. An­la­ma­dı­ğım şey, be kar­de­şim..! Neden mem­le­ke­tin­den bin­ler­ce ki­lo­met­re uzak­ta bir yerde bunu yap­tın ve bu ah­la­ki de­ğer­le­ri­ni Ja­pon­ya'da neden bı­rak­ma­dan gel­din? Bu­ra­sı Ja­pon­ya değil ki...! Kaldı ki bizde; ne böyle bir etik an­la­yış, ne böyle bir gö­re­nek, ne böyle bir eği­tim, ne böyle bir tutum ve dav­ra­nış alış­kan­lı­ğı zaten yok ki..! Biz­den örnek ala­dın di­ye­bi­le­yim...! Çok yazık oldu, çook...!
 
 Haf­ta­ya gö­rüş­mek üzere hoşça kalın

Okunma Sayısı: 1059