BİR PORT­RE SÜ­LEY­MAN BADAL (Ba­lık­çı Sü­ley­man)

Dat­ça'­mız­da ya­şa­yıpda göçüp giden, biz­den ön­ce­ki ku­şak­la­rın za­ma­nı­mı­za kadar uza­nan bazı mes­lek dal­la­rı­nın tem­sil­ci­le­ri ,bı­rak­tık­la­rı izler/anı­lar­la ,il­çe­mi­zin mi­to­lo­jik kah­ra­man­la­rı­dır.

İşte bugün bu mes­lek grup­la­rın­dan biri olan, BA­LIK­ÇI­LI­ĞI ken­di­si­ne geçim yolu ola­rak seç­miş bi­ri­ni (ken­di­si ile ortak bir anı­mın da ol­ma­sı ne­de­niy­le) siz­le­re ta­nıt­mak is­ti­yo­rum.
Evet Ba­lık­çı­lı­ğı bir mes­lek ola­rak seç­miş, iş or­ta­ğı ek­me­ği­ni /ka­zan­cı­nı Kara Meh­met ile bö­lüş­müş , Hü­se­yin Oğlu Sü­ley­man BADAL 'ı an­lat­ma­ya ça­lı­şa­ca­ğım. O nüfus ka­yıt­la­rı­na göre 01,04,1927 ta­ri­hin­de Hı­zır­şah (Batır) kö­yün­de doğ­muş. Hemen hemen on yıl ön­ce­de 21.10.2014 ta­ri­hin­de 87 ya­şın­da ara­mız­dan göçüp gitti. Biraz ak­ra­ba­lık ilin­tim ol­ma­sı­na rağ­men, ben ken­di­si­nin baş­ka­ca bir iş yap­tı­ğı­nı duy­ma­dım. Ar­ka­daş­la­rı ve dost­la­rı ara­sın­da çağ­rı­lan la­ka­bı bende kal­sın.
Pi­ya­de ba­lık­çı tek­ne­si, onun sanki bi­rin­ci evi idi. Ba­lı­ğa çık­ma­dan önce veya dö­nü­şün­de tek­ne­si üze­rin­de, ya ağ tamir eder, olta bağ­lar, ağ­la­rı­nı er­te­si güne ha­zır­lar, sonra tu­ta­bil­di­ği ba­lı­ğı Lo­kan­ta­cı­sı Şev­ket BORA ya tes­lim eder, kar­şı­lık­lı gü­ve­ne da­ya­lı alış­ve­ri­şin he­sap­laş­ma­sı, hep ara­la­rın­da ka­lır­dı. Arada bir ılı­ca­da IRIP çek­tik­le­ri olur­du el­bet­te.
Benim ken­di­si ile ilk anım,1950 yıl­la­rı­nın son­la­rı­na rast­lar. ?Karşı SÖM­BEKİ (SYMİ) ada­sın­dan bir ba­lık­çı küçük oğlu ile balık av­lar­ken bizim kara su­la­rı­mı­za girer. Bizim sahil gü­ven­lik de bun­la­rı tu­tuk­lar ve li­ma­na ge­ti­rir. Kayık şim­di­ki tur tek­ne­le­ri­nin bu­lun­du­ğu yer­den ka­ra­ya çe­ki­lir. Ba­lık­çı aynı yer­de­ki (Şimdi cafe) tu­tu­ke­vi (ha­pis­ha­ne) ye çocuk or­ta­da kalır. İsmi­nin VASİL ol­du­ğu­nu öğ­ren­di­ği­miz bu ço­cu­ğu, bizim ba­lık­çı Sü­ley­man Koru mev­ki­in­de­ki evine gö­tü­rür. Onu sanki oğlu gibi bir ay evin­de konuk eder. Bir ay kadar süren iş­lem­ler­den sonra, tu­tuk­lu­luk sona erer ve baba oğul Söm­be­ki­ye dö­ner­ler. Yıl­lar geçer ama o konuk çocuk Vasil, baba gibi ken­di­si­ne bakan Sü­ley­man'ı unut­maz. 1970'li yıl­la­rın­dan sonra gelip gi­den­ler­le ara­la­rın­da di­yalog baş­lar. Dil­le­ri fark­lı ol­sa ­da o artık BABA SÜ­LEY­MAN ,di­ğe­ri ise Kap­tan VASİL dir. Kar­şı­lık­lı küçük he­di­ye­leş­me­ler dost­luk­la­rı­nın ge­liş­me­si­ne katkı olur. Kap­tan Vasil ço­cuk­la­rı­nın dü­ğü­nü­ne va­rın­ca­ya kadar Sü­ley­man'ı Söm­be­ki­'ye davet ede­bil­me sa­mi­mi­ye­ti oluş­muş­tur. Ve­fa­tın­dan bir ­kaç yıl önce İngi­liz'in kah­ve­sin­de otur­muş, bil­dik­le­ri bir ­kaç Yu­nan­ca ke­li­me ile soh­bet­le­ri­ne ortak ol­du­ğum­da, Kap­tan Vasil 'in ba­ba­sı gibi Sü­ley­man Ağa­be­ye olan saygı ve sev­gi­si­ne şahit oldum.

Yıl­lar yıl­la­rı ko­va­la­dı. 2014 yı­lı­na ge­lin­di­ğin­de Sü­ley­man Badal, ra­hat­sız­lı­ğı ne­de­ni ile ka­yı­ğın­dan uzak ,ya­ta­ğa ba­ğım­lı hale gel­miş­ti. Ra­hat­sız­lı­ğı iler­le­miş evin­den çı­ka­maz hal­dey­ken' onu son defa evin­de zi­ya­ret ettim. Ben his­set­tir­me­den Kap­tan Vasil' i sor­du­ğum­da, "Uzun­ca bir sü­re­dir gör­me­di­ği­ni ,zi­ya­ret et­me­sin­den mem­nun ola­ca­ğı­nı" ifade etti.?Bende ken­di­si­ne en kısa za­man­da VASİL ile temas ku­ra­bi­le­ce­ği­mi­zi ve bu zi­ya­re­ti müm­kün kı­la­bi­le­ce­ği­mi
söy­le­ye­rek ay­rıl­dım. So­ya­dı­nı bile bil­me­di­ğim Vasil 'in özel­li­ği bur­nu­nun ya­muk­lu­ğu idi. İsim ne­de­niy­le Dat­ça­dan ay­rıl­ma­ma rağ­men, bir­kaç gün için­de bir dos­tum va­sı­ta­sı ile ken­di­si­ne ulaş­tı­ğım­da, Vasil'in Sü­ley­man Ba­ba­sı­nı !!! ha­be­ri­ni ağ­la­ya­rak din­le­di­ği­ni ve en kısa za­man­da ken­di­si­ni zi­ya­ret ede­ce­ği­ni öğ­ren­dim. Ve­fa­tın­dan önce bu zi­ya­re­tin ger­çek­leş­ti­ği­ni ,ağ­la­ya­rak bir­bir­le­rin­den ay­rıl­dık­la­rı­nı ,oğlu Hü­se­yin'den öğ­re­ni­yo­rum. Daha son­ra­da vefat ha­be­ri­ni aynı şe­kil­de ilet­ti­ğim­de, Va­si­lin üzün­tü­sü­nü ağ­la­ma­ya va­rın­ca­ya kadar gös­ter­di­ği­ni du­yu­yo­rum. İki aile­nin di­ya­log­la­rı­nın aynı sa­mi­mi­yet çer­çe­ve­sin­de
devam et­ti­ği­ni du­yu­yo­rum.
Evet bu dün­ya­dan, Dat­ça­'da ya­şa­ya­rak bir Sü­ley­man Badal geçti gitti. Dil­le­ri -Din­le­ri ve mil­li­yet­le­ri fark­lı ol­sa ­da bir dost­lu­ğu - in­san­lı­ğa örnek bir dav­ra­nı­şı biz­le­re gös­ter­di­ler.
RUHUN ŞAD OLSUN SÜ­LEY­MAN ABİ ,RAH­MET­LER...
 

Okunma Sayısı: 661