HAY­VAN OLMAK ÇOK ZOR

Hay­van olmak çok zor be küçük insan.
Sen ba­şı­mı ok­şar­ken ben senin küçük yü­re­ğin­de­ki o muh­te­şem sev­gi­yi his­se­de­bi­li­yo­rum. Çı­kar­sız ve kar­şı­lık­sız sev­gin, elin­den tüy­le­ri­me ge­çer­ken, sev­gi­nin sı­cak­lı­ğı ısı­tı­yor yü­re­ği­mi. Ancak, tüm in­san­lar senin gibi de­ğil­ler! Ba­zı­la­rı­nın nef­re­ti­ni met­re­ler­ce öte­den, ba­kış­la­rın­da­ki mer­ha­met­siz­li­ği­ni gör­dü­ğüm­de his­se­di­yo­rum! Ba­zı­la­rı biz­le­re, iğ­renç bir şey­mi­şiz gibi ba­kı­yor­lar. Ba­zı­la­rı da ca­na­var gör­müş­çe­si­ne kor­ka­rak!
Biz­le­ri ta­nı­ma­ya, biz­le­re sev­gi­si­ni sun­ma­ya, biz­le­re yar­dım et­me­ye, ko­ru­yup kol­la­ma­ya ça­lı­şan insan sa­yı­sı o kadar az ki şa­şı­rır ka­lır­sın.
Ne güzel öptün beni, içim tit­re­di, gel yanaş ta ben de seni ya­la­ya­yım biraz. Biz öp­me­si­ni bil­me­yiz, ya­la­rız, ya­la­ma­mız te­şek­kü­rü­müz­dür.
Bü­yü­dük­çe öğ­re­ne­cek­sin bizi. Bü­yü­dük­çe bü­yük­le­rin gibi olma sakın. Acı­ma­sız, katı ve sev­gi­siz olma. Biz­ler de siz­ler gibi sa­de­ce ya­şa­mak is­ti­yo­ruz, hu­zur­lu ve karnı tok ola­rak. Baş­ka­ca di­le­ği­miz yok. Biraz da sevgi bu­lur­sak biz­den mut­lu­su olmaz.
Sen bil­mez­sin. Bir yıl önce bir ar­ka­da­şı­mı si­lah­la vur­muş­lar­dı. Üç kur­şun sap­lan­mış­tı vü­cu­du­na. Neden ateş et­miş­ler­di? Bi­le­me­dim. İnsan­la­rın neyi nasıl ve neden yap­tık­la­rı­nı ya­şa­mım bo­yun­ca an­la­ya­ma­dım zaten. Ta­nı­san çok ha­ri­ka, ses­siz, başı yerde gezen bir can dos­tuy­du. Biraz iriy­di, belki de bu ne­den­le kor­ku­yor­du in­san­lar!
İyi kalp­li in­san­lar ku­cak­la­yıp gö­tür­dü­ler. Dok­tor­lar baktı. İlaç­lar ve­ril­di. Ba­rı­nak de­ni­len yere gö­tür­dü­ler.
Ar­ka­da­şı­mın ya­ta­ca­ğı yer ha­zır­lan­mış­tır ter­te­miz ör­tü­ler­le. Ar­ka­da­şı­mın üzeri kanlı ve ça­mur­du. Uzun süre ha­zır­la­nan temiz ör­tü­le­rin üze­ri­ne çı­ka­ma­mış, ke­na­rın­da bek­le­miş­ti. Kir­len­me­sin­ler diye.
9 gün ya­şa­dı. İyi­le­şi­yor gibi gö­rün­müş sonra da ani­den ra­hat­sız­la­nıp öl­müş­tü.
Hay­van olup ya­şa­mak çok zor güzel çocuk. İnsan­lar ya­şa­na­cak her yeri sa­hip­len­miş, biz­le­re sa­de­ce so­kak­lar kal­mış ki ora­lar­da da is­ten­mi­yo­ruz artık. Taş atan, tekme atan, so­pay­la, bas­ton­la vuran insan çok fazla. En iyisi “hoşt” di­ye­rek ko­va­lı­yor­lar biz­le­ri. Kar­nı­mı­zı do­yu­ra­bil­di­ği­miz gün en güzel gü­nü­müz olu­yor.
Şimdi senin yap­tı­ğın gibi, elin­de­ki si­mi­di­ni pay­laş­tın ya be­nim­le, ben sana ne yap­sam az gelir. Arada öyle in­san­lar da çı­kı­yor kar­şı­mı­za. Çok mutlu olu­yor, on­la­ra bir şey ol­ma­sın diye eli­miz­den ne ge­li­yor­sa ya­pı­yo­ruz. On­la­rı ko­ru­ma­ya kol­la­ma­ya ça­lı­şı­yo­ruz. Bu yap­tık­la­rı­mı­zı bile yan­lış an­la­yan­lar, biz­le­ri ko­van­lar da ol­mu­yor değil ama elden ne gelir, ça­re­siz, ba­şı­mız yerde usul­ca terk edi­yo­ruz is­ten­me­di­ği­miz yeri.
Bir ar­ka­da­şım vardı. Çok şans­sız­dı. Do­ğu­mun­dan bir­kaç hafta sonra terk edil­miş­ti. Tek ba­şı­na ya­şa­mak zo­run­da kal­mış, çok zor­luk­lar çek­miş, de­fa­lar­ca in­san­lar ta­ra­fın­dan ya­ra­lan­mış, ölüm­ler­den dön­müş­tü.
Son ola­rak ya­şa­ma tu­tun­ma­ya ça­lış­tı­ğı si­te­de­ki kötü ni­yet­li in­san­lar ta­ra­fın­dan ze­hir­len­miş­ti. Ar­ka­da­şım ken­di­si­ni bes­le­me­ye, ken­di­si­ne yemek ge­ti­rip kar­nı­nı do­yur­ma­ya gel­dik­le­ri­ni san­mış. Ve­ri­len eti gü­zel­ce yemiş. Ne bil­sin ete zehir koy­duk­la­rı­nı. Sonra karnı yan­ma­ya baş­la­mış, ka­sıl­mış, göz­le­ri ko­ca­man açıl­mış.
İyi yü­rek­li bi­ri­si ta­ra­fın­dan dok­to­ra gö­tü­rül­müş. İlaç­lar ve­ril­miş. Uzun uğ­raş­lar­dan sonra tek­rar ya­şa­ma tu­tun­muş­tu.
“muştu” di­yo­rum çünkü onun dert­le­ri bit­me­miş­ti.
Ya­şa­ma­ya başka bir yerde devam etti bir süre. Bu­lun­du­ğu yer tu­ris­tik­miş. Tu­rist­ler is­te­mi­yor­muş hay­van­la­rı. Ora­dan de­fa­lar­ca ko­vul­muş. Kov­ma­ya ça­lı­şan­la­ra karşı hır­la­mış, bir ka­çı­nı ufak çi­zik­ler bı­ra­ka­cak şe­kil­de ısır­mış. El­bet­te in­sa­noğ­lu bunun bir ikaz ol­du­ğu­nu, ısır­ma­dı­ğı­nı, “bana ka­rış­ma­yın” an­la­mın­da ikaz et­ti­ği­ni an­la­ya­ma­mış.Ben sana an­la­tı­yo­rum ama sen hala ba­şı­mı ok­şu­yor­sun ya benim, sen ok­şa­dık­ça çenem açıl­dı sanki. Neyse. Sen bil­mez­sin el­bet­te. Biz­ler ısır­dık mı ağ­zı­mız kadar parça ko­pa­rı­rız is­te­sek. Çe­ne­miz o kadar güç­lü­dür. Küçük ısı­rık­lar bizim ika­zı­mız­dır. Başka ikaz etme şan­sı­mız yok ki.
Biz in­san­ca bil­me­yiz, in­san­lar ise hay­van­ca bil­mez.
Neyse.
Ar­ka­da­şı­mı zorla bir ara­ba­ya bin­di­rip uzak bir yere gö­tü­rüp bı­ra­kı­yor­lar. Bı­rak­tık­la­rı yer de tu­ris­tik bölge! Orada da in­san­lar şi­kâ­yet edi­yor ar­ka­da­şı­mı. Ko­va­lı­yor­lar. Taş atı­yor­lar.
Sonra bir gö­rev­li gelip onu ora­dan ala­rak ba­rı­nak de­ni­len bir yere gö­tü­rü­yor. Bir süre orada ka­lı­yor. Orada karnı do­yu­yor ama mut­suz. Biz­ler özgür ya­şa­mak is­te­riz ama ma­ale­sef bunu elde etmek müm­kün değil.
Gö­rev­li­ler bir süre sonra ye­ni­den eski ya­şa­dı­ğı plaja bı­ra­kı­yor ar­ka­da­şı­mı. Kendi ha­lin­de ya­şa­ma­ya devam edi­yor.

Beyaz saçlı bir kadın hay­van­la­ra sü­rek­li yemek da­ğı­tı­yor ve arada ar­ka­da­şı­ma da ve­ri­yor. Ar­ka­da­şım bu güzel yar­dı­mın kar­şı­lı­ğın­da bu in­sa­nı ko­ru­ma ve kol­la­ma­ya ça­lı­şı­yor. Onun çev­re­si­ne kim­se­le­ri yak­laş­tır­mı­yor. Ge­len­le­re hır­lı­yor. Amacı bu beyaz saçlı in­sa­nı ko­ru­mak. Bu dav­ra­nı­şı da yan­lış an­la­şı­lı­yor beyaz saçlı insan ta­ra­fın­dan. Ar­ka­da­şı­mın ko­ru­ma ça­lış­ma­la­rı ag­re­sif­lik ola­rak al­gı­la­nı­yor ve ag­re­sif­li­ği geç­sin diye yet­ki­li­ler­ce tu­tu­lup kı­sır­laş­tı­rı­lı­yor!
Kı­sır­laş­tır­ma ame­li­ya­tı son­ra­sı da ba­rı­na­ğa gö­tü­rü­lü­yor tek­rar­dan. Ar­ka­da­şım çok mut­suz olu­yor. Ya­şa­mak­tan so­ğu­yor. Yaşam is­te­ği kal­mı­yor. Kü­sü­yor ha­ya­ta. 2 gün sonra can­sız be­de­ni bu­lu­nu­yor kal­dı­ğı bö­lüm­de.
Çok güzel bir kürkü vardı. Gör­sen o kadar gü­zel­di ki hay­ran ka­lır­dın. Gör­sen beni değil sa­at­ler­ce onu ok­şar­dın.
Gör­sen, onu çok se­ver­din, tıpkı benim gibi. O benim çok kral ar­ka­da­şım­dı. O benim sev­dam­dı. O benim ha­yat­ta­ki en de­ğer­li var­lı­ğım­dı.
Gitti. Gitti ve yal­nız bı­rak­tı beni. El­bet­te is­te­mez­di böyle ol­ma­sı­nı. O da ya­şa­mak is­ti­yor­du ama bı­rak­ma­dı­lar.
Küstü. Gitti.
Kim bilir, belki kısa za­man­da bende gi­de­rim ar­ka­sın­dan. Çok öz­le­dim onu.
Hay­van olmak çok zor be çocuk. İyi ki in­san­sın di­ye­ce­ğim ama insan olmak da çok zor. Uma­rım sen insan ol­ma­yı ba­şa­rır­sın.

Okunma Sayısı: 3297